Ik wil best toegeven dat ik tevoren een beetje opzag tegen ons trainingsweekend. Al dat rijden, op- en afladen, riggeren, regelen, coachen. Drie dagen permanent aan staan. Dat is voor een ouwe knakker niet niks. 
Maar toen de donderdag ervoor een aantal dames in de groepsapp zetten hoeveel zin ze erin hadden, kreeg ik ook wel een beetje een schoolreisjes-vibe (wat geen woord is voor een ouwe knakker, maar dat terzijde). We gingen immers gewoon een heel leuk weekend met zijn allen hebben. We wilden serieus trainen, maar het zou ook heel gezellig worden, want dat is het altijd bij ons. We gingen lekker eten en we wilden gewoon eens wat meer tijd hebben om te socializen (ook geen woord voor een ouwe knakker). Wat ook heel fijn was dat de dames alle belangrijke zaken geregeld hadden. De locatie, het vervoer, welke boten er mee moesten, de planning van uur tot uur, het eten inclusief de lunches op Beatrix. Alles, tot aan de bedankjes voor de mensen van Beatrix aan toe. En dus konden we vrijdagmorgen gewoon met zijn allen in de uitvoerende modus met laden, riggeren en rijden. En dat liep als een trein. Tuurlijk zijn er altijd dingetjes, maar het masterplan van Merle, Ymke en Marrit werkte en zo konden die middag de eerste vier boten hun trainingen op het Eindhovens Kanaal afwerken. Lekker roeiwater overigens, voor wie er nooit geweest is. Heel beschut en ook heel mooi. Hooguit een beetje smal soms.
Die avond naar onze verblijfplaats. Een grote boerderij iets ten zuiden van Valkenswaard. Landelijk gelegen (uiteraard, want boerderij). Zeer ruim en gezellig met vele slaapkamers, twee grote zit- en eetruimtes, een keuken en drie doucheruimtes. Perfect voor onze groep van 11 mensen. Misha zorgde voor het eten. In haar woorden is dat altijd ‘iets simpels’, maar dat ziet de rest van de ploeg echt anders. De spaghetti was in ieder geval heel lekker. Overigens was Misha in charge voor alles wat het eten aanging, naast het avondeten ook de lunch, de drank, de snacks, etc. Haar verantwoordelijkheidsgevoel ging zelfs zover dat het gebeurde dat ze mij in de loop van de dag een banaan, of een eierkoek of zo in mijn hand stopte waar ze dan op charmante maar besliste wijze aan toevoegde dat ik dat op moest eten.
Op zaterdag hebben we, na een vroeg ontbijt (met gekookte eitjes), vier trainingsblokken gedaan. De viertjes deden ieder twee trainingen, Wieke, de bikkel, haar tweede skiffsessie en daarna Wieke en Eveline hun training in de dubbeltwee. Dat alles met wat hulp van Beatrix invallers als stuur, roeister en coach trouwens. Een vol programma dus, maar met goed weer en een heel productieve dag. Die avond was weer gevuld met spelletjes en een heerlijke curry van (uiteraard) Misha.
De zondag stond in het teken van de Beatrix trial. Vier ploegen van ons aan de start. Merle en Ymke maakten in de dubbeltwee de verwachtingen waar en waren de tijd snelste in het D2X veld. 
De Head vier met Seda, Anke, Marrit, Misha en stuur Eveline miste routine en kwam wat tekort in snelheid en werd in tijd 5e van 7 ploegen. Marrit en Misha, die daarna nog eens in de dubbeltwee (jawel) startten, voeren zeer moedig en hadden uiteindelijk een uitstekende 3e tijd in het D2X veld van 6 ploegen. Wieke en Eveline, ook in de dubbeltwee, deden het meer dan prima, gegeven hun zeer beperkte training. De enige die niet roeiend in actie kwam dit weekend was Lena. Zij had een voetblessure waardoor ze niet kon roeien. Heel sneu, maar ze kwam toch gewoon gezellig mee om te helpen en mee te fietsen. Overigens hebben onze dames de organisatie van de trial geholpen met tijdwaarneming en sturen. Zo konden we ook wat terugdoen voor de gastvrijheid en hulpvaardigheid van de mensen van Beatrix, die we echt enorm waardeerden.
En toen terug naar Maastricht. Afladen. Opriggeren met zijn allen. Botenwagen naar MWC- en naar huis. Het was inderdaad een heel druk weekend. Drie dagen aan staan is best vermoeiend voor een oude knakker. Maar ik had het voor geen goud willen missen.
Coach Titus
