Temidden van duizenden andere roei-liefhebbers van 27 jaar tot en met 95 jaar, hebben Anneke en ik weer meegedaan aan de jaarlijkse World Rowing Masters Regatta. Zeg maar het roei-wk voor oudjes zoals onze kinderen dat zouden omschrijven. Nou is oudjes een ruim en relatief begrip. Het zijn 1000-meter wedstrijden in heel veel leeftijdscategorieën (cohorten van 5 jaar oplopend t/m 90+) en in heel veel boottypen en samenstellingen (mannen, vrouwen en mix). Geen wonder dat dit evenement 5 dagen duurt, van woensdag t/m zondag met ruim 5.000 inschrijvingen. De zondag is de uitsmijter, voor de mix-nummers.
Ditmaal op woensdag gearriveerd en alvast een kijkje genomen bij de vele stands, organisatie, ergometerhal annex fietshal, vlotten en het eindeloze botenpark, vol met skiffs, tweetjes, vieren achten en trailers. Het lag er weer fantastisch bij, mede dankzij de 250+ vrijwilligers. Ook de inwendige mensch komt daar in Spanje helemaal niets tekort! Allerlei toeleveranciers zijn aanwezig: botenbouwers, ergometerbouwers, riemen-fabrikanten etc. Denk aan Empacher, Filippi, Wintech, FluidMax, Concept2, Braca, Bio-Rower van Aram Lemmerer, bekend van Youtube Aram Training - de moeite waard om eens te kijken, heeft een goede kijk op wat roeien snel maakt. Ik heb hem ook even ontmoet. Aardige vent.
Vooraf moet je wel wat regelen voordat je kunt meedoen. Allereerst moet je (basis-) lid worden van World Masters (€). Veel online invulwerk. Dan moet je aanmelden en inschrijven voor de wedstrijden bij Regatta Central, ook weer (€) en veel invulwerk en gedoe met ID’s enzo. Dan moet je je op tijd aanmelden (voor eind juli, sluit best vroeg), met je hele ploeg In ons geval als mix2x is dat makkelijk, met een gecombineerde mix4x met twee bevriende roeiers uit Baarn (Dick en Marese) al wat lastiger. Helemaal als je ook nog met twee Fransen (Patrick en Jean Marc van Vichy) en een Belg (Eric van RCAE in Luik) een mannen 4x stapt in de categorie G (gemiddeld 65-70). Die ploeg zocht namelijk een invaller en ik bleek met mijn G-profiel goed te passen. Bovendien heb ik vaker met Eric geroeid en dat ging prima. Anneke stapte met zijn vrouw Chris in de 2x, beiden F. Ze hadden een paar keer samen getraind, voldoende om samen mee te kunnen doen. Met Dick zou ik ook de 2x starten in G. Met alle verschillende inschrijvingen en het huren van boten bij Filippi (€) en Empacher ((€€) heb ik die inschrijving stomgenoeg over het hoofd gezien. Dus die wedstrijd ging aan onze neus voorbij. Maar 3 wedstrijden is ook goed. Het kan nog erger, zoals naar Banyoles reizen om daar erachter te komen dat je race al geroeid is. Overigens is 3x een race varen niet eens veel, Jean Marc (Vichy) bijvoorbeeld, roeide bijna 3 wedstrijden per dag! Hij kwam dan ook met 2 medailles thuis. Kost wat maar dan heb je ook wat. Overigens hadden zij hun eigen boten mee, dat scheelt natuurlijk behoorlijk wat (€). Of ik volgend jaar in Bled weer mee wilde roeien met hen, afgesproken dus.
Op donderdagnamiddag rond 1700 startten we mijn eerste wedstrijd, de M4X-G. Dus een mannen dubbelvier, ongestuurd in leeftijdsklassen G. Daar deden 54 andere ploegen mee. Telkens weg-gestart in 8 banen, met vlothond, stoplicht en geluidssignaal. Ik had verzuimd me goed op te warmen en voordat we het vlot konden betreden bleek bij twee van de vier voetenborden de snelopening die de veters bij elkaar houdt, zodat je in 1 beweging je voeten uit je schoenen kunt krijgen, te ontbreken. Ja, ze zijn terecht streng. Dus ter plekke improviserend en met hulp van een uiterst vriendelijke Engels vrijwilliger, de snelkoppeling met een touwtje gemaakt en we waren klaar om het vlot te betreden. Dat kostte ons kostbare tijd, die we nu niet meer beschikbaar hadden om nog een extra km te varen om startjes te doen zodat je lijf beter ‘aanstaat’ als je echt moet starten. En het levert onnodige stress op. We voeren dus direct kris kras door de andere boten naar onze startpositie, onderweg ziedende startjes oefenende 8-en ontwijkend en veilig naar onze startbaan 3. De stress was voelbaar aan boord. Samen met Eric, die op 2 zat (ik zat op boeg), nog een paar dip-oefeningen gedaan om wat te kalmeren en dat hielp. We waren er klaar voor. Na wat onbegrijpelijk Catalaans tussen starter en vlothonden, lagen we allemaal goed opgelijnd. En GO! Met moordend tempo 39 uit de startblokken schoot het hele veld weg. Geleidelijk aan naar baantempo 36-35 en doorpompen. In mijn ooghoeken zie ik dat we op vijf boten duidelijk iets aan het uitlopen zijn, maar een of twee lopen langzaam bij ons weg. Concentratie in de boot houden en voelen wat er gebeurt en meegaan in tempo. Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo hard geroeid als in die 4x. met een snelheid van 1:44 per 500 meter gingen we echt bloedhard. Na 600 meter liepen mijn benen vol. Door dus! Eric riep ‘dix’ wat betekende opzet voor 20 harde halen. Finishend met een tijd van 3:29 werden we derde in onze Finale en uiteindelijk 11e van de 54. We waren niet helemaal tevreden want we hadden echt de eerste 500 meter nodig om bij elkaar te komen. Maar ook best oké als je bedenkt dat we nog nooit met elkaar in een 4x hadden samen geroeid. De boot, een Filippi MidWeight van roeiclub Vichy, was prima, de afstelling klopte gelukkig. Volgend jaar weer dus, want dit smaakt wel naar meer!
Anneke, die tussendoor op donderdag - vrijdag nog even letterlijk heen en weer was gevlogen om bij de promotie van schoonzoon Dewy in Wageningen te zijn, zou zaterdagochtend vroeg starten met Chris in de 2xF. In een super mooie FluidMax (What’s in a name ;) die qua hoogte goed op hen was afgesteld. Het was weertechnoisch een slchte dag. Veel regen en onweer, de wedstrijden werden 3x uitgesteld en op het laatst weer naar voren gehaald. Om 10:44 was het zover, ze konden starten. Ze hadden er zin in zoals de foto duidelijk laat zien. Het plan was: gecontroleerd weg, hard door en hard finishen. Ze deden hun ding, Anneke was weer rotsvast als slag en ze finishten keurig als 4e in 4:32 in hun finale. Bij beiden liepen de benen na 500 meter totaal vol en ze stapten moe maar voldaan uit de boot.
Dit was waar Anneke en ik voor getraind hebben en voor ons beiden het hoofdnummer. Zondag om 9:50 was het zover. Tikje gestresst de baan op. Kris kars varend naar de juiste baan, waarin we andere, na ons startende boten, nog moesten inhalen. Wel op tijd bij de start, maar bepaald niet rustig. Mijn hartslag omlaag dwingend met wat ademhalingsoefeningen bracht rust en concentratie. Weinig wind, dus weinig correcties nodig voor de start. Opeens het startsignaal en met gecontroleerde 37 slagen per minuut en een iets te hoge snelheid van 1:44 per 500 meter schoten we uit de startblokken. Stabiliserend op wedstrijdtempo van 32 slagen per minuut (waar hebben we dat toch eerder gehoord?). door naar de eerste 500 meter die we als 2e in 1:58 passeerden (oei, gaat dat niet te hard?). De eerste ploeg ging geleidelijk aan buiten bereik, de rest van het veld hielden we achter ons. De best of the rest schoot direct door mijn hoofd en vastberaden persten we door. Anneke bleef onverstoorbaar robuust als slag roeien en we konden er een eindsprint uitpersen om onze 2e plaats zeker te stellen. We finishten in 4:02.
Net iets boven onze doelstelling van onder de 4:00. Jammer? Uiteindelijk nee. Race geroeid met maar 9,5 bruikbare vingers. Ik had drie dagen voorafgaand aan de wedstrijd een klein ongelukje gehad op een bergpad waarbij ik zijwaarts van het pad viel en aan mijn linker middelvinger ter hoogte van het laatste kootje een diepe snijwond opliep, die bij de Urgence werd verbonden (niet gehecht want dan zou die krom blijven staan). Dus die vinger deed maar half mee. Maar ook dan kun je roeien :). We hadden alles eruit gehaald wat er in zat, dus toch tevreden.
Ruim drie uur na onze mix 2x wedstrijd roeiden we samen met Dick (oud wk-roeier en twee meter plus) en Marese (zijn partner) in de MIx 4x. Boot van Filippi gehuurd, waar van alles niet aan klopte. Het belangrijkste daarvan: het roertje op het voetenbord. Hij ging wel heel goed de bocht om naar bakboord, zo bleek tijdens het oproeien. Rechtuit varen bleek een groot probleem, zo bleek tijdens de wedstrijd. We bleven aan bakboord de ballen maar raken en moesten de hele wedstrijd bakboord best varen om min of meer rechtuit te gaan. Na 300 meter bleef ik achter een bal haken, snoek en weg topsnelheid. Natuurlijk weer opgepakt en met het mes tussen de tanden door naar de finish, 5e in 3;52. Alles gegeven. Gelukkig konden we ons snel over deze pech heen zetten en gingen we genieten van het prachtige weer en locatie! En natuurlijk van een welverdiende cervesa, eindelijk!
